چراغی که بر فراز اتاقک نمور آویزان است به آرامی تاب می خورد، لامپ سوخته و چراغ سیاه شده و در مرگ ابدی فرورفته است و اتاق در نور نموری که از پنجره ی کوچک بالای دیوار به درون می تابد کورسو می زند. گوشه ی دیگر اتاق، تخت خوابی که شبیه تخت های سربازی با هر تکان صدای قیژ قیژ میدهد جاخشک کرده و رویش ملحفه های خاکستری رنگی پیداست که معلوم است از چرک و آلودگی به این رنگ در آمده .
شیشه های پنجره خاک گرفته است که روی رف آن چند گلدان سفالی و خشکیده آخرین نفس هایشان را می زنند و از پشت غبار شیشه دشت وسیعی پیداست که باد تندی در آن می وزد و اشغال های ریزی را جابه جا میکند و در دور دست ها زاغ های سیاه دور چیزی که شبیه پیکره ی بی جانی کسی است می چرخند و با صدایی بسیار دهشتناک که سر به آسمان می ساید رو به آسمان قار قار می کنند.
قاصدک های دشت همه در باد رفته است و دیگر هیچ آرزویی برای فوت کردن و برآورده شدن باقی نمانده است
انگار به زودی کره ی زردی که گرما و حلاوت دارد و خورشید نام دارد فرو خواهد افتاد و هیچ وقت دیگر هم بر نخواهد آمد
زمستان نیست، اگر زمستان بود همه چیز عادی و قابل پیش بینی بود
از زمستان سرما و مرگ و تاریکی و سکوت بعید نیست، بهار است و چه جایی از بهار هم؟ اردیبهشت.
جایی که قرار بود آوای بهشت در آسمان نواخته شود . . .
پ.ن: 
این کامنت رو میم گذاشته، حال منو ک منقلب کرد با شما به اشتراک می زارم:
همیشه درست قبل از طلوع ، قبل از این که سپیده دم مانند خنجر نقره ای باریکی کمانی از نور در افق ایجاد کندو نور مثل حریر عروس بر سر دنیا بنشیند
همیشه قبل از این لحظات تاریک ترین لحظه شب است ،تاریکی غلیظ و سکوتی دهشتبار، گویی تنها مرگ است که می تواند در این غلظت قیرگون دوام بیاورد ! و در دل های ضعیف ترسی شوم چنگ میزند
اما حتی در همان لحظات ایمانی به نور در دلهاست و امیدی در قلب های محکم،زندگی را در چشم ها میچرخاند و ناگهان :
سپیده سر می زند
درباره این سایت